Το έλατο είναι ένα ταπεινό δέντρο και γι’ αυτήν του την ταπεινοφροσύνη ανταμείφθηκε, κι έτσι κάθε χρόνο, τα Χριστούγεννα, στολίζεται στα σπίτια όλων μας.
Σαν γεννήθηκε ο Χριστός, η πλάση είχε χαρά μεγάλη. Τα πουλιά, τα ζώα, τα δέντρα και τα λουλούδια έσκυψαν πάνω του, για να του δείξουν την αφοσίωσή τους και να του προσφέρουν δώρα. «Εγώ», είπε η φοινικιά, που έστεκε δίπλα στο στάβλο, «θα του χαρίσω το πιο όμορφό μου φύλλο, να τον δροσίζει στη ζέστη του καλοκαιριού».
«Κι εγώ», είπε η ελιά, «θα του χαρίσω το πιο γλυκό μου λάδι, ν’ αλειφτεί»
«Κι εγώ», είπε το έλατο, «τι μπορώ να του δώσω;»
«Τίποτα», βιάστηκαν τα άλλα με μια φωνή.
«Τα δάκρυα σου κολλούν σαν κόλλα και οι βελόνες σου θα τρυπήσουν το τρυφερό του δέρμα!»
«Έτσι είναι», είπε το έλατο, σκύβοντας με θλίψη το κεφάλι, «δίκιο έχετε. Δεν έχω τίποτα άξιο να χαρίσω στον Χριστούλη!»
Όμως ένας άγγελος εκεί κοντά άκουσε το σιγομουρμούρισμα των δέντρων και συμπόνεσε το ταπεινό έλατο. Κι έτσι, σαν έπεσε η νύχτα, ζήτησε από τα μικρά αστεράκια του ουρανού να χαμηλώσουν και να σταθούν πάνω στα κλαδιά του έλατου. Εκείνη τη στιγμή, το Θείο βρέφος άνοιξε τα ματάκια του και, βλέποντας το έλατο λαμπροστολισμένο, χαμογέλασε ευτυχισμένο.
Τα χρόνια περνούσαν κι όλο και περισσότεροι άνθρωποι στη γη γιόρταζαν τη γέννηση του Χριστού. Έτσι λοιπόν, Εκείνος ζήτησε από το Πνεύμα των Χριστουγέννων να στείλει ένα έλατο με κεράκια και στολίδια, ώστε κάθε παιδάκι να μπορέσει να δει εκείνο που ο Χριστός είδε από τη φάτνη κάποτε, και τον γέμισε ευτυχία.
Η ταπεινοφροσύνη του έλατου ανταμείφτηκε και, ποτέ, δέντρο άλλο κανένα δε φώτισε τόσα πολλά ευτυχισμένα προσωπάκια.
(Από το βιβλίο Χριστουγεννιάτικος Θησαυρός) Πραντσίδου Πελαγία (ΣΤ΄ Τάξη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου