Σήμερα δέν χωρεῖ ἄλλος λόγος στήν Ἐκκλησία παρά μόνο τό «Χριστός ἀνέστη!». Αὐτές οἱ δύο λέξεις μόνο ἀκούονται σήμερα παντοῦ, καί στήν Ἐκκλησία σάν ὕμνος καί στά σπίτια καί τούς δρόμους σάν χαιρετισμός. «Χριστός ἀνέστη!». Κι ὅλοι ἀπαντοῦν στόν ἴδιο τόνο, «Ἀληθῶς ἀνέστη ὁ Κύριος!». Ἡ ἑορτή τοῦ Πάσχα καί ἡ χαρά τῆς Ἀναστάσεως στήν Ἐκκλησία εἶναι τόσο μεγάλη, ποὺ δέν μένει θέση γιά νά ὁμιλήσουμε γιά τίποτε ἄλλο, παρά μόνο γι' αὐτή τή χαρά καί τό φῶς, ἀπό τό ὁποῖο, καθώς τό ψάλλαμε στό τροπάριο τοῦ ἀναστάσιμου Κανόνα, «Πάντα πεπλήρωται φωτός οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια». Ὅλα εἶναι γεμάτα φῶς καί χαρά, καί ἡ Ἐκκλησία καί ἡ ὑλική κτίση.
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Ἔτσι πρέπει νά ποῦμε οἱ Χριστιανοί γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι τό μέγα θαῦμα τῆς θείας οἰκονομίας καί τό πιό βέβαιο γεγονός στήν ἱστορία τοῦ κόσμου. Ἡ θεία Ἀνάσταση καταξιώνει ὅλα τά ἄλλα θαύματα καί γεγονότα τῆς εὐαγγελικῆς ἱστορίας, καί τή Γέννηση καί τή Σταύρωση, καί ἐξηγεῖ τήν ὕπαρξη τῆς Ἐκκλησίας καί τή μεταβολή τοῦ κόσμου. Ἡ Ἐκκλησία στό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας εἶναι ἡ μαρτυρία τῆς Ἀναστάσεως. Ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶπε στό μυστικό δεῖπνο, «ὁσάκις γάρ ἄν ἐσθίητε τόν ἄρτον τοῦτον καί τό ποτήριον τοῦτο πίνητε, τόν ἐμόν θάνατον καταγγέλλετε, τήν ἐμήν ἀνάστασιν ὁμολογεῖτε».
Ἀλλ' ἀκόμα μεγάλη μαρτυρία τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι τό μαρτύριο τῆς πίστεως. Οἱ ἅγιοι Μάρτυρες πεθαίνουν μέ τήν πίστη στό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως καί μέ τό ὅραμα τοῦ ἀναστημένου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ κάθεται στά δεξιά τοῦ Πατέρα. Τά τελευταῖα λόγια στήν ἀπολογία τοῦ ἁγίου πρωτομάρτυρα Στεφάνου εἶναι αὐτά, «Ἰδού θεωρῶ τούς οὐρανούς ἀνεωγμένους καί τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου ἐκ δεξιῶν ἑστῶτα τοῦ Θεοῦ», βλέπω τούς οὐρανούς ἀνοικτούς καί τόν υἱό τοῦ ἀνθρώπου νά στέκεται στά δεξιά τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, μέ τό ὅραμα τῆς Δαμασκοῦ ζωντανό μπροστά στά μάτια του, γράφει στό μαθητή του Τιμόθεο, «Μνημόνευε Ἰησοῦν Χριστόν ἐγηγερμένον ἐκ νεκρῶν».
Οἱ Ἅγιοι, ὄχι μόνο οἱ Μάρτυρες, ἀλλά καί οἱ Ὅσιοι καί οἱ Δίκαιοι, σηκώνουν στή ζωή τους κάθε κακοπάθεια καί τό θάνατο μέ τή δύναμη τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τό δεκαπέντε κεφάλαιο τῆς πρώτης πρός Κορινθίους ἐπιστολῆς τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ποὺ εἶναι ἀκριβῶς ἡ μαρτυρία καί τό κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῶν νεκρῶν, τό κεφάλαιον λοιπόν αὐτό κλείνει μέ τά ἑξῆς λόγια, «Ὥστε, ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, ἑδραῖοι γίνεσθε, ἀμετακίνητοι, περισσεύοντες ἐν τῷ ἔργῳ τοῦ Κυρίου»" νά εἴσαστε σταθεροί καί ἀμετακίνητοι στήν πίστη τῆς Ἀναστάσεως καί νά ἐργάζεσθε πάντα ὅλο καί περισσότερο τό ἔργο τοῦ Κυρίου, ἀφοῦ τό ξέρετε ὅτι ὁ κόπος σας δέν πηγαίνει χαμένος.
Ἄν θέλωμ' ἕνα παράδειγμα, μέσα στά ἄπειρα παραδείγματα τῶν Ἁγίων, ἔχομε τήν ἁγία μάρτυρα Θωμαΐδα. Σήμερα, 14 τοῦ μηνός Ἀπριλίου, ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει τή μνήμη τῆς ἁγίας Θωμαΐδας. Μαζί μέ τήν Ἀνάσταση «τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ», ἡ μνήμη μιᾶς ἁγίας γυναίκας. Ἡ ἱστορία τῆς ἁγίας Θωμαΐδας εἶναι μία οἰκογενειακή τραγωδία, τήν ὁποία ἡ Ἁγία, ἑδραία καί ἀμετακίνητη στήν πίστη της, ἐπλήρωσε μέ τή ζωή της. Πολλές φορές ἡ ἁγνότητα βρέθηκε ἀντιμέτωπη μέ τό κτηνῶδες πάθος, καί νίκησε ἡ ἁγνότητα μέ θυσία τῆς ζωῆς τοῦ σώματος, γιά νά σωθῆ ἡ ψυχή. Αὐτά εἶναι κατορθώματα καί παθήματα, ποὺ τά σήκωσαν οἱ Ἅγιοι, μέ τήν πίστη στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.
Ὅλη ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ζωή τῶν χριστιανῶν, εἶναι Ἀνάσταση, εἴτε ἄν εἶναι χαρά εἴτε ἄν εἶναι λύπη. Ὅλα οἱ χριστιανοί τά σηκώνουν μέ τήν πίστη καί τή δύναμη τῆς Ἀναστάσεως. Γιατί ἡ Ἀνάσταση δέν εἶναι μιὰ ἑορτή καί μιὰ μνήμη, ἀλλά ἡ ζωή καί ἡ δύναμη τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ζωή καί ἡ δύναμη μέσα στούς πιστούς. Τό γράφει ὁ Ἀπόστολος στήν πρός Φιλιππησίους ἐπιστολή γιά τόν ἑαυτό του, ὅλα τά ἄλλα στόν κόσμο τά θεωρεῖ ἀνάξια λόγου καί σκύβαλα, καί δέν τόν ἐνδιαφέρει παρά νά γνωρίση τό Χριστό καί τή δύναμη τῆς Ἀναστάσεως, σηκώνοντας τό σταυρό τῶν παθημάτων τοῦ Χριστοῦ, «τοῦ γνῶναι αὐτόν καί τήν δύναμιν τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ καί τήν κοινωνίαν τῶν παθημάτων αὐτοῦ». Ἀμήν.
ἀπό τό βιβλίο του «Εἰκόνες ἔμψυχοι – Κηρύγματα ἁγιολογικά (Ἑξαπλᾶ β΄),
Ἐκδόσεις Ἀποστολική Διακονία
