Ένα βράδυ, μια μικρή νεράιδα πέταξε ψηλά στον ουρανό και στάθηκε δίπλα σε ένα αστεράκι.
Τότε εκείνο της χαμογέλασε, μα η νεράιδα πέταξε αμέσως γύρω του.
Το επόμενο βράδυ, η νεράιδα πάλι πήγε κοντά του και όταν εκείνο της χαμογέλασε, εκείνη πάλι άρχισε να πετάει πιο μακρυά…
Αυτό γινόταν κάθε μέρα.
Ένα βράδυ όμως, όταν η νεράιδα πήγε στο αστεράκι, εκείνο δεν της χαμογέλασε.
''Δεν θα μου χαμογελάσεις σήμερα?'' ρώτησε εκείνη.
''Φοβάμαι... φοβάμαι μην φύγεις πάλι και πετάξεις μακρυά... και δεν έχεις μάθει ούτε το όνομά μου'', απάντησε το αστεράκι.
Τότε η νεράιδα πέταξε και πάλι ψηλά και χάθηκε.
Το επόμενο βράδυ, ανέβηκε πάλι στον ουρανό.
Μα το αστεράκι της δεν ήταν πια εκεί.. είχε εξαφανιστεί.
Ρώτησε ένα άλλο αστεράκι αν ήξερε κάτι και εκείνο της εξήγησε:
''Κάθε αστέρι, λάμπει για ένα συγκεκριμένο άνθρωπο... έτσι, ο κάθε άνθρωπος, έχει το δικό του αστέρι ψηλά στον ουρανό...
Όταν ένας άνθρωπος σταματάει να κοιτάει το αστεράκι του, για τον οποίο λάμπει, τότε αυτό σημαίνει ότι δεν το αγαπάει πια το αστέρι του... και εκείνο πέφτει... χάνεται για πάντα.''
''Και τι σχέση έχει αυτό που μου λες με το αστεράκι μου?'' ρώτησε η νεράιδα.
''Δεν το αγάπησες ποτέ...... ''






Σημείωση: Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον φίλο μου Αντώνη (Τaz) που μου έκανε την τιμή και μου επέτρεψε να αναρτήσω αυτό το πολύ όμορφο παραμύθι στο φόρουμ μας.
πηγή: Μια αγκαλιά είναι ένας μικρός παράδεισος , συγγραφέας Taz.