Κάπου,κάπως κάποτε υπήρχε μια μικρή νεράιδα που για σπίτι της είχε το Φεγγάρι.
Έμενε παρέα με άλλες όμορφες νεράιδες που η κάθε μια είχε τη δική της δύναμη. Δεν αντέχανε όμως όλες τους τη μοναξιά της Πανσελήνου και έτσι κατέβαιναν συχνά πυκνά στους θνητούς για να τους χαζέψουν. Εκείνη περίμενε πως και πως τις βραδιές αυτές για να κάτσει μόνη της στην ράχη του Φεγγαριού και να παίξει μαζί του.. Γλιστρούσε πάνω του σαν τα Νεραϊδόπουλα στις μαγικές κούνιες και άφηνε τα μικροσκοπικά ποδαράκια της να κουνιούνται πέρα δώθε ρίχνοντας αστερόσκονες στον ουρανό. Λάτρευε τόσο το μυστήριο του που σιγά σιγά απόκτησε και η ίδια κάτι από δαύτο.
Έτσι την ονόμασαν Φεγγαρένια.
Κάποιο βράδυ εκεί που την νανούριζε το τραγούδι των αστεριών,η μισόκλειστη άκρη του ματιού της είδε δυο καράβια πολεμικά να μάχονται το ένα με το άλλο στη μέση του πελάγους.

-"Τι ανόητοι που είναι οι άνθρωποι!" σκέφτηκε
"Έχουν μόνο λίγα χρόνια ζωής και αυτά τα σπαταλούν με πολέμους."


Οι κανονιές τους δεν την άφηναν να κοιμηθεί και έτσι αποφάσισε να κατέβει για λίγο κάτω για να δει προς τι όλος αυτός ο σαματάς. Κρύφτηκε πίσω από ένα βράχο της θάλασσας την ώρα που η μια από τις δύο γαλέρες έπαιρνε το δρόμο της επιστροφής μιας και ήταν η νικήτρια.
Το καράβι ήταν πειρατικό το κατάλαβε από τη σημαία που ανέμιζε στο κατάρτι.

"Μμμμφφ... τόσο κακό για το τίποτα.." μουρμούρισε και άνοιξε τα φτερά της για να φύγει και πάλι.

Η περιέργειά της όμως για το άγνωστο ήταν τόσο μεγάλη που αντι για πίσω στο Φεγγάρι ακολούθησε το καράβι αυτό μέχρι που έφτασε στη στεριά. Κρύφτηκε και πάλι πίσω από ένα παλιό σκαρί και περίμενε να δει τι θα γίνει. Οι πειρατές κατεβήκανε και μοίρασαν στα γυναικόπαιδα που τους περίμεναν τρόφιμα και ρούχα τα οποία είχανε κλέψει από το αντίπαλο καράβι.


-"Γύρνα πίσω!" της φώναξε το Φεγγάρι
ανησυχώντας γιατί ποτέ δεν είχε δει την νεράιδα μας τόσο ανήσυχη.

Το αγνόησε για πρώτη φορά νιώθοντας κάτι να τη μαγνητίζει στη γη.Ξάφνου εμφανίστηκε ένας Πειρατής και τα μάτια της σάστισαν για λίγο. Ήταν ο νεότερος και ο πιο όμορφος από όλους. Δεν φαινόταν να πανηγυρίζει για τη νίκη τους παρα μόνο μοίραζε στα μικρά παιδιά φαγητό να πάρουν μαζί τους. Εκείνη τη στιγμή ένα αστέρι έπεσε κάνοντας τη νεράιδα και εκείνον να στρέψουν το βλέμμα τους προς την ίδια μεριά. Η ματιά τους συναντήθηκε και τρομαγμένη η Φεγγαρένια πέταξε πίσω στον ουρανό.

-"Τι έγινε και χαράμισες ένα αστέρι ;" ρώτησε το Φεγγάρι γεμάτη αγωνία.
-"Κάτι θα γεννηθεί στη γη απόψε,κάτι καινούριο και όμορφο.."

Η νεράιδα μας δεν έδωσε σημασία στα λόγια του Φεγγαριού και ξάπλωσε ξανά στη ράχη του σκεφτική αυτή τη φορά.

- "Τον είδες και συ έτσι; Δε γίνεται να μη τον πρόσεξες.."
- "Ναι τον είδα και τι μ' αυτό;"
- "Τα μάτια του ήταν πολύ μελαγχολικά αλλά καθαρά.. Δεν ήταν σαν των άλλων.." .

- "Έχει κατάρα μέσα του μικρή μου από μικρός.
Έχει καθαρή ψυχή αλλά μαγεμένη από άσχημα μάγια."
- " Πώς γίνεται και με πρόσεξε αφού δεν μας βλέπουν οι θνητοί;"
- " Είσαι κάτι το καθαρό για εκείνον και το ένιωσε.."

Οι επόμενες νύχτες που ακολούθησαν δεν θύμιζαν σε τίποτα τις προηγούμενες. Η Φεγγαρένια μας κατέβαινε όλο και πιο συχνά στη γη μήπως και συναντήσει και πάλι τον Πειρατή με τα καθαρά μάτια.
Οι υπόλοιπες άρχιζαν να ανησυχούν και κατάλαβαν πως ήταν καιρός πια για το πρώτο της μεγάλο ταξίδι στη γη. Ήταν η πρώτη φορά που θα άφηνε για καιρό το Φεγγάρι αλλά γνώριζε πως το έκανε για τη καρδιά της. Οι αδερφές της την ετοίμασαν και την στόλισαν με προσευχές και μαγικά λόγια για να γυρίσει γρήγορα κοντά τους.
Το Φεγγάρι της είπε μόνο αυτό " Σε έχει ήδη μαγέψει, πρόσεχε μη πληγώσεις και μη πληγωθείς. Καλό ταξίδι."

Η μέρα τη βρήκε να κοιμάται πάνω στην αμμουδιά κοντά στο αραγμένο καράβι που άφησαν εκείνη τη νύχτα οι πειρατές. Έπαιξε για λίγο με τα στοιχειά του νερού,έφτιαξε στολίδια για εκείνη και τις νεράιδες από κοχύλια και αργά το απόγευμα άρχισε το βραδινό τραγούδι της για το Φεγγάρι. Τραγουδούσε αλλόκοτα απόψε,σαν κάτι να είχε αλλάξει μέσα της σαν κάτι να της έλειπε.

-"Είσαι άραγε από τις καλές ή τις κακές νεράιδες;" άκουσε μια αντρική ζεστή φωνή να της ψιθυρίζει
Παρόλο που νόμιζε πώς είναι μόνη, η φωνή από το πουθενά δε τη τρόμαξε καθόλου.

Γύρισε προς τη φωνή και είδε εκείνον.

-"Εγώ γνωρίζω μόνο κακές νεράιδες, εσένα πως κατάφερα να σε δω;" τη ρώτησε ξανά.
-"Έχω καθαρή καρδιά όπως εσύ."
- "Η ψυχή μου είναι άρρωστη από παλιά με τόσες κλεψιές και αλητείες."
- "Βγήκες νικητής όμως και ως νικητή σε βλέπω εγώ τώρα."
- "Μα εσύ είσαι νεράιδα καλή πως θα μπορέσεις με έναν πειρατή σαν και μένα;"
- "Η αγάπη όλα τα μπορεί."


Το Φεγγάρι κοιτούσε από ψηλά τους δυο νέους να μιλούν και τους ευλόγησε με την ασημόσκονη του ευχόμενο να πάνε όλα καλά.

Η Φεγγαρένια μας έμεινε για ένα χρόνο στη γη,που για τις ουράνιες ώρες αυτό σήμαινε μόνο λίγες μέρες απουσίας από τον κόσμο της. Ένα βράδυ ο Πειρατής την πήγε και τη γνώρισε σε όλη του τη φαμίλια. Θαύμασε την αγάπη που του είχαν όλοι τους και το πόσο δεμένοι ήταν.Τον αγάπησε πολύ και έκανε το παν για να μπορέσει να εμπιστευτεί και πάλι τους ανθρώπους και μάλιστα τα γυναικεία πλάσματα. Ο δρόμος που διάλεξε δεν ήταν καθόλου εύκολος γιατί άθελά του,πότε την έστελνε στο παράδεισο και πότε στη κόλαση. Αλλά εκείνη έκανε πάντα υπομονή. Πολλά ήταν τα βράδια που τον περίμενε στη παραλία να γυρίσει από τα παράξενα ταξίδια του.

-"Κάνε υπομονή,θα γυρίσω και θα είμαστε καλά,μη το ξεχάσεις ποτέ αυτό."
της έλεγε κι' όλο και μαραινόταν η Φεγγαρένια μας.

Και όταν ξαφνικά επέστρεφε την ξυπνούσε με ένα φιλί.

-"Είμαι εδώ γλυκιά μου,επέστρεψα για' σένα".

Και αυτό της αρκούσε για να στεγνώσουν τα δάκρυά της και ν' αρχίσει και πάλι ξανά.
Κάποιες φορές την κοιτούσε με τα μεγάλα του μάτια και της έλεγε ψιθυριστά :

-"Όταν κάποια στιγμή γίνει καλά η ψυχή μου εσένα θα κάνω γυναίκα μου. Δεν θέλω κανείς να σε πάρει απο εμένα.."

Δεν ήθελε ν' ακούσει κάτι άλλο η καρδιά της. Της έφτανε που αν και Πειρατής,αν και μαγεμένος με εκείνη γινόταν ένα μικρό παιδί.

Ένα βράδυ εκεί που κοιμόταν ο καλός της φώναξε δυο ξωτικά να του φυλάνε τα όνειρα και εκείνη πέταξε ξανά για λίγο στο Φεγγάρι.

-"Όταν έχεις να κάνεις με μαγεμένες ψυχές πρέπει να' σαι έτοιμη
να αντιμετωπίσεις το Καλό και το Κακό μαζί μικρή μου."
της είπε το Φεγγάρι.
- " Με πονάει που φεύγει και χάνεται,μα όταν ξανάρχεται μου παίρνει μακριά όλο τον πόνο!'"
- " Δεν γεννήθηκες νεράιδα όμως για να πεθάνεις από τον καημό σου."
είπε λυπημένα το Φεγγάρι.
- " Δεν πεθαίνω! Ζω ανασταίνοντάς τον." του απάντησε περήφανα η Φεγγαρένια
και έφυγε για να γυρίσει πίσω στον καλό της.

Φτάνοντας στην παραλία που τον άφησε, είδε άδεια τη μεριά του και τα δυο ξωτικά να κλαίνε.

-" Έφυγε Φεγγαρένια. Ήρθαν δυο κακές νεράιδες και τον πήρανε. Αλλά σου άφησε αυτό το σημείωμα."
-"Δεν είμαι άνθρωπος εγώ για'σένα. Φύγε μακριά μου. Για το καλό σου.."


Η νεράιδα από τότε και για μήνες πολλούς έκλαιγε και θρηνούσε για τον άφαντο πρίγκιπα της. Ο καιρός πέρασε.. Ανέβηκε και πάλι στο Φεγγάρι,εκεί που κάποτε έβρισκε ηρεμία και σιγουριά. Μέρες και νύχτες πέρασαν και ακόμα η Φεγγαρένια κρυφά από τις υπόλοιπες νεράιδες, περίμενε καρτερικά κάποιο σημάδι του.Έστειλε μαγικά πουλιά να τον βρουν και να του πουν να γυρίσει γιατί τον περιμένει. Τα πουλιά γυρνούσαν γρήγορα χωρίς κανένα ίχνος του.Ο κόσμος του ουρανού απάλυνε τον πόνο της και την έκανε να καταλάβει πως ένας μαγεμένος Πειρατής, δεν αλλάζει εύκολα πορεία πλεύσης απο το Κακό προς το Καλό.

Καιρό τώρα η φήμη για την καλή Φεγγαρένια είχε φτάσει μέχρι και τα αυτιά του Άρχοντα του βυθού. Ήταν ο μεγαλύτερος Καρχαρίας των θαλασσών.Ο φόβος και ο τρόμος του νερού λόγω των αλαζονικών κοντρών του με τους υπόλοιπους καρχαρίες..Η γνωριμία έγινε και σύντομα ο Καρχαρίας και η ηρωίδα μας ήταν μαζί. Κατάφερε να ζεστάνει τη καρδιά της .Όποτε τον χρειαζόταν ήταν εκεί και δεν χανόταν ποτέ. Την μάγεψε και την πήρε μακριά.Το μοναδικό παράπονο του Καρχαρία ήταν οι στιγμές που χανόταν η ματιά της νεράιδας πέρα μακριά και μελαγχολούσε χωρίς να του εξηγεί το γιατί.

Μια νύχτα λοιπόν, λίγο πριν πάρει τη Φεγγαρένια ο ύπνος άκουσε φωνές μακρινές από τη θάλασσα. Σηκώθηκε να δει μήπως είναι κάποιο ναυάγιο που χρειάζεται βοήθεια.Τελικά κατάλαβε πως ήταν ο Πειρατής της και οτι την έψαχνε. Σκίρτησε η καρδιά της αλλά έμεινε εκεί. Ασάλευτη. Όταν μια νεράιδα αποκτά ταίρι δεν της επιτρέπεται κανένα παράπτωμα γιατι θα θανατωθεί αυτός που αγαπά. Μετα από ώρα οι φωνές σταματήσανε και τη βρήκανε πάνω σ'ένα αστέρι κρυμμένη να τον κοιτάζει να φεύγει.

Μέρες αργότερα και ενώ καθόταν στη μεγάλη κουνιστή αστρική πολυθρόνα της, ένα από τα μαγικά της πουλιά της έφερε ένα μήνυμα.

-"Πού είσαι; Σε ψάχνω..!" της έγραφε ο Πειρατής.

-"Γιατι τώρα και οχι τοτε; Γιατι άργησες τοσο;" φώναξε η Φεγγαρένια.

Ένα χρόνο ήταν εκεί και υπέμενε όλες τις τρικυμμίες του μυαλού και της ψυχής του. Γιατι αυτό είναι η αγάπη. Αλλά δεν μπορούσε άλλο. Δεν ήξερε πια, αν την αγαπούσε ή αν απλά ήταν και εκείνη ένα απο τα ταξίδια του. Μέρες μετά, σε μια βόλτα της στη παραλία που συνήθιζε να μαζεύει τα πεσμένα αστέρια πριν τα πάρει το κύμα, συνάντησε τον Πειρατή της.

- "Που είσαι και σε ψάχνω τόσο καιρό;" ρώτησε γεμάτος αγωνία.
- "Συνέχισε τα παράξενά σου ταξίδια. Δεν είμαι δική σου πια.." του απάντησε δαγκώνοντας τη καρδιά της.
- "Πάντα θα είσαι δική μου. Γιατι πουλάς τη ψυχή μου τώρα;" της είπε αγριεμένος και ξαφνιασμένος.
-" Είναι αμαρτία να λες τέτοια λόγια. Εγώ σε περίμενα,εσύ δεν είχες τη δύναμη να μείνεις.."
- " Τώρα όμως την έχω και είμαι εδώ για ν' αρχίσουμε ξανά."
- " Τώρα που γιατρεύτηκε η δική σου καρδιά έχει αρρωστήσει η δική μου. Αντίο."


Οι δρόμοι των πρώην αγαπημένων χωρίστηκαν. Εκείνος ξαναέφυγε για ταξίδια και η Φεγγαρένια συνέχισε να ζει όπως πριν. Η ζωή με τον Καρχαρία δε κράτησε πολύ. Την άφησε και γύρισε πίσω γιατι η αγάπη του για τη θάλασσα ήταν δυνατότερη. Έλιωσε η νεράιδα..έγινε αερικό θλιμμένο που περιφερόταν σαν στοιχειό στους ουρανούς. Τα ίχνη του Πειρατή είχαν χαθεί πολύ καιρό τώρα. Άκουγε τους θρήνους απο τις θνητές για τους χαμένους πειρατές να φτάνουν μέχρι το Φεγγάρι και μάτωνε η καρδιά της.

Ένα απόγευμα μεταμορφώθηκε σε άνθρωπο και κίνησε κατά τη γη. Πήγε στη παραλία που τον γνώρισε και βρήκε τους πειρατές που ήταν και τότε μαζί του. Τους ρώτησε όλους αν είχαν κάποιο νέο του ώσπου τη πλησίασε ένας χρόνια φίλος του καλού της και της είπε.

-" Ξέρω ποιά είσαι παρόλο που έχεις αλλάξει μορφή. Τι έγινε και χάθηκες;"
-" Είναι καλα; Αυτό μόνο πες μου!"
-" Είναι πολύ καλά και μένει σε έναν πύργο μαζί με μια πολύ όμορφη μάγισσα."
- "Θα του πεις οτι τον ψάχνω; Θελω ν'ακούσω απο τον ίδιο οτι είναι καλα."
- " Έλα αύριο στον φάρο που'ναι στο ακρωτήρι κοντα."
της είπε ο πειρατής.

Το επόμενο απόγευμα βρήκε τη Φεγγαρένια να τον περιμένει στον φαρο που της ειχε πει,αγωνιόντας μηπως είχε νεα να μάθει του αγαπημένου της.

-" Εχω και γώ μια γυναικα που με περιμένει αλλα δεν είναι νεράιδα.
Και ξέρεις ψάχνω το κατι διαφορετικό.."
της είπε τρομάζοντάς τη.
-" Σταμάτα τα περιττά τα λόγια θνητέ και πες μου αν του είπες για'μενα."
-"Ναι του ειπα. Αλλά την αγαπάει και δεν θελει να έχει καμια σχέση μαζί σου..
Δεν αξίζει να τον περιμένεις ομορφούλα.Ξέχνα τον.Όποτε θέλεις έλα ξανά να με ανταμώσεις."


Ο ουρανός άστραψε και βρόντηξε. Δυνατός αέρας φύσηξε και έσπειρε τον πανικο στη παραλία. Ένα απόκοσμο κλάμα ακούστηκε και το ανθρώπινο σώμα της έγινε χίλιες μικρές μαύρες πεταλούδες που πέταξαν προς τον ουρανό..Θρηνούσε η ψυχή της που τον πλήγωσε και τον έκανε να πάψει να την αγαπά.

Οι μήνες περάσανε αλλα το παράπονο δεν έφυγε απο τη ματιά της Φεγγαρένιας.

-"Άραγε το γνωρίζει οτι τον ψάχνω; Του μίλησε πράγματι ο περίεργος εκείνος πειρατής;" αναρωτιόταν.

Η τελευταία της ελπιδα ήταν να παει στους δικούς του. Και ετσι,ένα απόγευμα κίνησε κατα εκεί. Τη νεράιδα καλωσόρισε η μεγάλη του αδερφή και με μεγάλη προσοχή κάθησε και άκουσε τι την άφερνε στο σπιτικό τους.

-"Τον έχω χάσει..ξέρω πως τον ίδιο δεν μπορώ να τον δω γιατι η καρδιά του ανήκει σε άλλη πλέον,αλλά πες μου είναι καλα;"

-"Και μεις τον έχουμε χάσει.Είναι αλήθεια όμως πως ζει με μια μάγισσα και φαίνεται να είναι καλά.."

-" Αυτο μου αρκεί..σ'ευχαριστώ για όλα..Μη του πεις ποτέ οτι ήρθα και σε βρηκα"
είπε η Φεγγαρένια και άνοιξε τα φτερά της για να φύγει.

Δεν είπε λέξη για τα λόγια που της είπε ο φίλος του αγαπημένου της.

-" Είσαι πολυ γλυκειά και καλή νεράιδα. Να προσέχεις τον εαυτό σου. Μην ανησυχείς αυτο θα είναι το μυστικό μας." της ειπε η γυναίκα αποχαιρετώντας τη.

Στον ουρανό όλοι της λέγαν να ξεχάσει τον Πειρατή της και πως δεν πρέπει μια νεράιδα να χαραμίζει την αιωνιότητά της.

-"Θα πεθάνω απο τον καημό μου αν όντως πίστεψε οτι ποτέ δεν τον αγάπησα.Κατάρα και οργή για τις φορές που τον απαρνήθηκα." σκεφτόταν και ξεσπούσε σε κλάματα.

Το Φεγγάρι την έβλεπε να λιώνει και τη συμβούλεψε ν'ακούσει τη καρδιά της για τελευταία φορά. Με δάκρυα στα μάτια πήρε τη πενα η Φεγγαρένια και έγραψε σ'ενα φύλλο αστεριού ενα μήνυμα για τον Πειρατή της. Κατι της έλεγε μεσα της πως ο φίλος του δεν του είχε πει λέξη πως τον ψάχνει η ίδια.

-"Σε ψάχνω εδώ και καιρό. Στείλε ένα σημάδι καλό η κακό πως το γράμμα αυτό έφτασε στα χέρια σου και εγώ θα πάψω να ρωτώ για' σένα..!Φεγγαρένια."

Το έδεσε στα πόδια ενος απο τα μαγικά της πουλιά και εκείνο πέταξε μεχρι τη καλύβα εκείνη και τους το άφησε στο κατώφλι. Το μονο που ζητά ειναι να ηρεμήσει η ψυχή της. Οι νεράιδες ποτέ δεν χωρίζουν καρδιές ξένες. Αυτό που θέλει είναι να μαθει αν γνωρίζει την αλήθεια ο Πειρατής της και όχι να του κάνει κακό.

Μερόνυχτα τώρα καρτερά η Φεγγαρενια κάποιο γράμμα καλό η κακό απο κάποιο δικό του πρόσωπο ή απο τον ίδιο.Δεν συγχωρεί τον εαυτό της γι'αυτο που έγινε και η απάντηση στο γράμμα της -όποια και αν είναι - θα είναι λύτρωση για την ίδια.

Κάθε νύχτα κάθεται στο φεγγάρι και περιμένει σιγομουρμουρίζοντας ένα μοιρολόι. Τις νύχτες που έχει Πανσέληνο, θυμάται τις μέρες της με τον Πειρατή και μας χαμογελάει.Όταν όμως το φεγγάρι ειναι μισό,είναι γιατι σκέφτεται την αγάπη που η ίδια έδιωξε και καταριέται τον εαυτό της. Κάθεται στη ράχη του και τα δάκρυά της καίνε το σώμα του. Μαζί με εκείνη λιώνει και το Φεγγάρι.

Όταν ξαναδείτε το Φεγγάρι μισό κάντε μια ευχή απο τα βάθη της καρδιά σας, κάπου κάπως κάποτε να έχει νέα του πειρατή της και να μπορέσει ήρεμα πλέον να συνεχίσει να ζει.

Γιατι τί σκοπό έχει να ζείς μια αιωνιότητα οταν είσαι μισός;

πηγή: apethanti.blogspot.com