Κάποτε, πριν ο κόσμος πήξει στα αυτοκίνητα, το τσιμέντο και την κακία, όταν όλα τα πλάσματα ζούσαν αρμονικά, υπήρχε μια νεράϊδα η Αστέρω ηταν κόρη της Σελήνης και του πιο λαμπρού άστρου, του Λού...ξ.
Η Σελήνη είχε αμέτρητες κόρες και όλες έμοιαζαν μεταξύ τους, λευκό δέρμα, χρυσά μαλλιά και σμαραγδένια μάτια.
Η Αστέρω όμως είχε ένα αλλόκωτο χρώμα ματιών. Μια σύνθεση μπλε και πράσινο και ασημένιες σπίθες.
Οι Σεληνίες, λοιπόν όπως τις έλεγαν έτρεχαν γύρω από τους πλανήτες για να τους χαρίσουν λίγο από την λάμψη τους και τους επιτρεπόταν μόνο μία νύχτα στα 15 έτη να κατεβαίνουν στη γη, για να χορεύουν και να ξεκουράζονται από το τρελό ταξίδι τους.
Ένα βράδυ τέτοιο λοιπόν, η Αστέρω γνώρισε έναν πανέμορφο νεαρό που την μάγεψε με την μιλιά του.
Ομως οι σεληνόφωτες στο φως του ήλιου χάνονται. Και ο νέος είχε ερωτευτεί την Αστέρω τόσο όσο δέχτηκε να την περιμένει κάθε 15 χρόνια εκεί πάντα!
Δεκαπέντε χρόνια ερχόντουσαν και έφευγαν και αν και για την Αστέρο
δεν ήταν τίποτα, για τον όμορφο νέο ήταν χάσιμο χρόνου από την μικρή ζωή του και έπειτα άρχισε να γερνάει.
Όμως η αγάπη τους ήταν μεγάλη και αν και κάθε 15 χρόνια αντίκρυζε ένα όμορφο ανέγγιχτο από το χρόνο πλάσμα και εκείνη έναν ηλικιωμένο άντρα, η αγάπη τους δεν έπαψε να λάμπει ώσπου ο θάνατος του άντρα τους χώρισε.
Από τότε η Αστέρω μόνη και όποτε κατέβαινε στη γη, δεν χόρευε αλλά έκλαιγε πάνω από τον τάφο του αγαπημένου της, ώσπου η μητέρα της η Σελήνη την έκανε μια λαμπερή,χρωματιστή αστερόσκονη και τη φύσηξε μακριά και έγινε κομμάτι του αέρα.
Από τότε χάνεται στην ανάσα των ερωτευμένων τα δροσερά βράδια όταν πρέπει να χωριστούν.
Και μόνο τότε, όταν ο πόνος των άλλων την κάνει να παίρνει μια αδιαφανή μορφή και να βρίσκεται με τον αγαπημένο της.
Η Σελήνη είχε αμέτρητες κόρες και όλες έμοιαζαν μεταξύ τους, λευκό δέρμα, χρυσά μαλλιά και σμαραγδένια μάτια.
Η Αστέρω όμως είχε ένα αλλόκωτο χρώμα ματιών. Μια σύνθεση μπλε και πράσινο και ασημένιες σπίθες.
Οι Σεληνίες, λοιπόν όπως τις έλεγαν έτρεχαν γύρω από τους πλανήτες για να τους χαρίσουν λίγο από την λάμψη τους και τους επιτρεπόταν μόνο μία νύχτα στα 15 έτη να κατεβαίνουν στη γη, για να χορεύουν και να ξεκουράζονται από το τρελό ταξίδι τους.
Ένα βράδυ τέτοιο λοιπόν, η Αστέρω γνώρισε έναν πανέμορφο νεαρό που την μάγεψε με την μιλιά του.
Ομως οι σεληνόφωτες στο φως του ήλιου χάνονται. Και ο νέος είχε ερωτευτεί την Αστέρω τόσο όσο δέχτηκε να την περιμένει κάθε 15 χρόνια εκεί πάντα!
Δεκαπέντε χρόνια ερχόντουσαν και έφευγαν και αν και για την Αστέρο
δεν ήταν τίποτα, για τον όμορφο νέο ήταν χάσιμο χρόνου από την μικρή ζωή του και έπειτα άρχισε να γερνάει.
Όμως η αγάπη τους ήταν μεγάλη και αν και κάθε 15 χρόνια αντίκρυζε ένα όμορφο ανέγγιχτο από το χρόνο πλάσμα και εκείνη έναν ηλικιωμένο άντρα, η αγάπη τους δεν έπαψε να λάμπει ώσπου ο θάνατος του άντρα τους χώρισε.
Από τότε η Αστέρω μόνη και όποτε κατέβαινε στη γη, δεν χόρευε αλλά έκλαιγε πάνω από τον τάφο του αγαπημένου της, ώσπου η μητέρα της η Σελήνη την έκανε μια λαμπερή,χρωματιστή αστερόσκονη και τη φύσηξε μακριά και έγινε κομμάτι του αέρα.
Από τότε χάνεται στην ανάσα των ερωτευμένων τα δροσερά βράδια όταν πρέπει να χωριστούν.
Και μόνο τότε, όταν ο πόνος των άλλων την κάνει να παίρνει μια αδιαφανή μορφή και να βρίσκεται με τον αγαπημένο της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου